Als het Universum je een schop onder je kont geeft

Sommige situaties vragen je om een verandering in je leven te brengen.
Ze dwingen je een nieuwe weg in te slaan.
Simpelweg omdat je jezelf niet met dezelfde waardering in de spiegel zou aankijken wanneer je ‘s ochtends wakker wordt met hetzelfde vooruitzicht als vandaag.

Tenminste, zo werkt het bij mij. En soms wilde ik dat ik meer geduld had of dat de wind wat rustiger waaide. Maar zoals ik gewend ben, komt onzekerheid nooit in kleine mate. En als ik één ding heb geleerd, dan is het dat ik niet dit leven leid om het vuur in mij te negeren. Dat niets voor niets is. En dat onzekerheid in het leven een gift is om verder te kunnen groeien en angsten te overwinnen.

Wanneer ik diep vanbinnen voel aankomen dat iets niet meer past, zal iedereen daarboven zijn best doen om me eruit te pesten, als ik zelf niet een beetje opschiet. Het ene bewijs na het andere volgt, hilarisch genoeg. Alsof het kwalijk is dat ik niet 10 minuten nadat mijn innerlijke stem het me influisterde, ernaar handelde.

Mensen die mij goed kennen weten dat mijn leven een opeenstapeling is geweest van ingrijpende veranderingen.
Telkens wanneer ik in een dergelijke situatie beland vraag ik me even af hoe het verder moet. Of er werkelijk iets beters zal ontstaan of dat ik wellicht toch tenonder zal gaan.

Als ik van bovenaf kijk naar mijn leven, hebben kinderen een bijzondere rol gespeeld. Te beginnen bij mijn eigen kind-zijn vanaf mijn tweede en het nodige helingsproces dat zij van mij vroeg aan te gaan. Mijn toekomstbeeld waarin kinderen niet zouden voorkomen. Mijn zoon die vervolgens onaangekondigd ervoor koos om alleen bij een moeder geboren te worden en me een ander, mooier toekomstbeeld gaf. Mijn tweede zoon die evengoed zijn moment keurig wist te claimen.

En laat ik vooral de kinderen niet vergeten die, eerst met enige tegenzin en pas later met toewijding en voldoening mijn carrière hebben gevormd. Zowel als dansjuf als kindercoach. Waar ik ook op werkgebied nooit de wens had om met kinderen te werken, hebben zij mij vanaf het moment dat mijn diplima overhandigd werd en ik met volwassenen wilde werken maar een dergelijke functie niet op mijn pad kwam, wonderbaarlijke inzichten en een heldere visie gebracht.

Kinderen zijn wonderbaarlijk. Ze weten hun weg naar de aarde en op aarde moeiteloos te vinden. Ze zorgen voor onmogelijk hoge bergen ellende, lijkt het soms. Doordat ze liefdevol licht willen schijnen op alles dat in jou leeft en je belemmert om je meest liefdevolle zelf te kunnen zijn, raken ze je in oude pijn maar bieden ze je daarmee eigenlijk vooral mogelijkheden.

Voor mij is het hoog tijd om voor jullie, kinderen, te gaan staan. Volledig op mijn manier van waarde te zijn voor jou, je ouders en het onderwijssysteem. Intuïtief te kunnen werken, want dat werkt. Voor mij voelt het goed om mijn eigen deur te openen. Dat is wat ik heb gedaaen. En dat is mijn ode aan jullie.