Als je dankbaarheid bij je kinderen moet afdwingen
Zodra je zaadje voor zaadje ziet ontkiemen en je realiseert hoeveel moeite het kost om groente en fruit te kweken, hoeveel liefde en aandacht daarvoor nodig is, ga je eten misschien pas echt waarderen. Stilstaan bij wat er is en waar het vandaan komt, welke omstandigheden en welk seizoen het nodig heeft om te bloeien. Je verbinden met haar oorsprong en begrijpen hoe bevoorrecht je bent wanneer je vanalles van over de wereld naar je toe haalt.
Sinds ik mijn eigen groente ben gaan proberen te kweken ben ik nog minder gaan weggooien. Man want wat een werk om iets überhaupt in handen te krijgen. Of ligt dat aan mij?;)
Anyway. Ik ben zo blij als een kind als ik weer wat volgroeide hapjes door mijn lunch of avondeten mag doen, of wanneer ik opsta en vijf bramen naar binnen werk voor ik mijn eerste koffie zet, nadat ik met eigen ogen de baby’s in kwestie zag opgroeien.
Eén ding is zeker: wie het kleine niet eert, zal nooit rijk zijn.
Ik heb een grote hekel aan eten weggooien of niet waarderen.
Ik laat mijn kinderen altijd alles proeven. Dat heb ik altijd zonder discussie heel nuchter op ze overgebracht: dit is gewoon wat we doen. Ik probeer ze eten te laten waarderen. De kok te waarderen. Toen ze nog echt klein waren en de helft viel op de grond stopte ik dat met gemak in mijn mond. Dat is dan misschien weer het andere uiterste maar ook al vind je iets niet lekker eruitzien of de smaak valt daadwerkelijk tegen, toch mag je blij zijn dat er liefdevol ergens in Nederland of een land hier ver vandaan een zaadje (blijkbaar voor jou, in dit geval, want het ligt voor je) is gaan groeien, geplukt is, bereid is en nu op je bord ligt. Wat mij betreft ga je dan niet negatief lopen praten. Hoe vaak mijn kinderen al op hun tong hebben gebeten omdat iets er vies uitzag maar toch verrukkelijk was. Of merkten dat er iets dood ging, weer opnieuw moest groeien en daarop moesten wachten waardoor ze er anders naar keken. Of eten lachend uitspuugden omdat ze het echt niet lustten. Dat is een andere vibe dan iets voor lief nemen en geen moeite doen.
Als je een keer niet het eten tot je neemt neem dan wel de liefde, tijd en aandacht tot je die in het proces eraan vooraf is gegaan. Wees maar eens stil. Stil, voordat je een plan B uitvoert, iets zegt, want de natuur en een ander heeft iets voor je gedaan. En wees je dan ook eens bewust van hoeveel je hebt, hoe rijk je bent, maar ook hoeveel je zelf continu kunt creëren.
Voed jezelf en je omgeving met dankbaarheid, dat is heel voedend.
Als je merkt dat je dankbaarheid als ouder aan het afdwingen bent vraag je dan af hoe stil jij staat bij alles wat er is, waar je nog nonchalant mee omgaat en hoe je het ongrijpbare zoals water of voedsel meer tastbaar voor kinderen kunt maken. Dankbaarheid wordt dan geen betekenisloos begrip meer maar zelfstandig geintegreerd doordat ze het voélen.
Hoe dankbaar voél jij je als er iets is of aan het ontstaan is? Welk gevoel zend je wérkelijk uit? Iets uitspreken zonder gevoel is betekenisloos.
Op welke vlakken is er vanalles in jou en jouw leven dat klein lijkt, maar zo fijn is?
Vandaag is de Volle Maan en maansverduistering. Een dag waarin je emoties en beleving van een situatie in je leven kan worden uitvergroot en het verstandig kan zijn je terug te trekken om impulsieve acties te voorkomen. Realiseer je, als een bepaald aspect in je leven te groot voelt en je het nu niet kunt overzien, sta dan maar stil bij alles wat klein lijkt. Simpeler is. Wonderlijk, geweldig.
Want al dat tezamen is ook groots, waarschijnlijk zelfs groter.
Voel maar. En dan morgen weer een dag.
