Wanneer je bijna je kind verliest

Het was de dag dat ik jouw leven – en het mijne – in een flits zag eindigen.
De dag dat mijn hart stilstond en samen met het jouwe voor altijd op deze plek zou achterblijven.
De nacht die volgde zo zwart.

Dit ene moment waarop een fysiek deel van mij – jij – aan het vechten was voor zijn leven, duurde een eeuwigheid.
Nog nooit eerder zag ik jou stoppen met ademen.
Nog nooit eerder dacht ik dat 112 te lang zou duren, en ‘help’ effectiever zou zijn.

Ik herinner me de nacht dat ik jou ontmoette en je voor het eerst naast me lag te slapen.
Hoe ik naar je keek tot het licht de kamer weer zou vullen.
Naar je ademhaling luisterde, want ik had jou nog nooit eerder horen ademen en je lag zo stil.

De eerste keer dat ik dit voelde, was toen ik je broer voor het eerst in mijn armen hield. 
In dit moment wist ik dat mijn leven nooit meer hetzelfde zou zijn. Mijn liefde voor en in de wereld groter dan ooit. En hoewel ik van mezelf geen bezorgde moeder ben, zijn mijn angsten vrijwel nooit groter geweest dan waar het jullie betrof.

Van een afstandje voel ik dat het mis is. Zo gezellig en stiekem als jullie van de nootjes zitten te eten, zo hard als ik aan kom rennen wanneer ik mijn nichtje: ‘Suus! Noël!’ hoor roepen.
En terwijl ik naar je kijk sta jij stijf voor je uit te staren, in een leegte die ik niet eerder in je ogen zag. Je buik gaat niet meer op en neer.

In volledige kortsluiting voer ik de Heimlich greep bij je uit.
Opnieuw, opnieuw en opnieuw.
Maar niets verandert. 
“Het lukt niet! Help!”
In paniek wil ik je op de kop hangen. 

Precies op dat moment hoor ik iemand zeggen dat je ademt.
Ik kan nog net je buik op en neer zien gaan en je het ene voetje voor het andere zien zetten.
En vanaf dat moment stopt de mijne en zak ik schreeuwend in elkaar.