Een reis door de jungle
Joe, wie kent ze? De junglemini’s van de Lidl. Lelijke dingen wel.
Man man man, wat waren we blij dat we een boekje vol hadden. Konden we er eindelijk één halen.
Één.
Van de tien.
Wij hebben Paco Papegaai. Daar zijn we heel blij mee. Noël’s keuze, onder toestemming van zijn altijd lieve en zorgzame grote broer.
Eén dus, van de tien. Ik spaar die dingen altijd pas bewust tegen de tijd dat zo’n actie alweer ten einde is. En ik doe mijn boodschappen verspreid over de markt, AH en Lidl.
Je vindt mij wel 6 dagen per week ergens in de stad of in een winkel om iets te halen.
Zet dus niet zoveel zoden aan de dijk.
Bij het ophalen van Paco Papegaai haal ik voor de vorm nog wat boodschappen, want je kan toch niet linea recta naar de servicebalie in deze tijd, met een winkelwagen tegen de looprichting in.
En zoals altijd tegen het einde van een spaaractie krijg je zowat voor iedere euro aan boodschappen (ipv €10,-) ineens een zegel mee. Ik moet wel grinniken dat al die mensen daar al die weken voor lopen rekenen (ja, ik ook) en dubbel hebben moeten aanschaffen om boven ‘t tiental uit te komen.
Maar goed, ik ben super dankbaar, net als iedere andere ouder met twee jonge kinderen. Mijn twee sprinkhanen staan jubelend (“moet jij plassen?” “Nee!”) in de rij van de kassa te wachten. “We kunnen nu misschien nog voor een tweede gaan”, fluisteren we stiekem.
Bij de uitgang staan er drie kinderen met puppy-ogen afwachtend te kijken of er iemand zo gul is om een paar zegels aan ze af te staan. Ze staan bij het bord dat zegt dat je niet bij de ingang mag staan om zegels te verzamelen. Ze hebben tenminste geluisterd.
Wij lopen met Paco naar buiten terwijl het groepje ons bemoedigend toejuicht dat zij al vier van de tien in hun bezit hebben (waaronder Paco) en ons vraagt hoeveel wij er nu hebben.
Noël is in dit huis altijd het gezinslid dat de winkelwagen netjes in de rij terugzet en dit keer probeert hij dat te doen terwijl hij de zegels van de kassajuffrouw met zijn leven beschermt. Lukt niet echt. Een lieve meneer met overduidelijk kinderen in of boven de puberteit vangt zijn kar terwijl hij een grote sliert met zegels in zijn handen houdt en beloont Noël ermee, omdat hij vindt dat hij zo goed probeert door te zetten met zijn liefste bezit.
Een gillende Jente rent vervolgens naar de auto en met gierende banden rijden we naar huis om ons tweede spaarboekje met welgeteld 2 zegels op te halen, vol te plakken en terug te gaan om Pien Piranha op te halen. In de auto worden er betogen gevoerd over wat de beste keuze is en spanning is voelbaar in de rij van de kassa. “Echt? Zullen we echt? Of toch die…”.
Ik stel op de terugweg vast dat als er nog een wereldwonder gebeurt en er een 3e boekje vol komt, mama degene is die mag kiezen. Wel zo eerlijk. Ik wil Fayah Flamingo. Daar wordt niet over gediscussieerd; dat vinden zij ook, mama moet ook. Niet dat die knuffel mij interesseert, maar de herinnering en het samen delen wel.
Morgen is de grote dag aangebroken: Fayah Flamingo komt ons gezin versterken. Noël is blij voor me dat ik nu ook iemand heb om mee te slapen. Die was even vergeten dat er iedere nacht al op een bepaald moment een olifant bij me in bed kruipt. Maar geeft niet schatje.
We zijn een hele gezellige dierentuin zo, kan niet wachten om jullie te knuffelen vannacht.
