Heldere signalen: erkennen of negeren?

Dit is waar ik het pad liep.

En waar ik dacht deze tocht helemaal alleen te gaan doen. Maar vlak nadat ik het voor mij hoogste punt had bereikt en weer omkeerde, kwam daar een man me hijgend tegemoet.

“Are you okay?”, vroeg ik hem. Zijn gezicht was rood aangelopen.

“Do you have enough water?” Het was bloedheet in Montserrat, Barcelona.

“Yes, thank you. I’m training for the Kilimanjaro so I’m kinda used to it. Although everytime I try to train for it, usually with someone, something seems to get in the way or someone cancels and I can’t train the way I want to train for it. So I’m here by myself right now, kinda in a hurry, trying to make it count for a bit”.

“Hm, until you fall down this mountain you mean?” Hij begon te lachen. “Is there a deeper purpose for you of something getting in the way everytime?”. Niet-verrast door mijn vraag, zeg je: “Not sure. Maybe I want to go too fast instead of seeing all of what’s in front of me. This one I can understand. But I have to make it on my own though, every time, no matter what I want. That hurts. I’m not sure why that happens. What about you, where are you going, have you been to the top?”

“No, almost. I reached a point a bit further from here when suddenly my body shut down completely. The energy changed, I stopped without thinking. It was like walking into a wall”.

“Hm, ok. I know this feeling”, hoor ik je zeggen.

“It’s okay for me, everything I was looking for in here has been found. I don’t feel the need to push myself to go beyond this limit”.

“So… you got scared?”, wordt me gevraagd.

“Yes. Have you also experienced something like this in life before?

“I know the feeling. But I learned to ignore it. As a kid, I felt too much. You really don’t want to go there? What if we go together?”

“Hm… hm… I’m not sure.” De angst bekruipt me.

Maar deze man zet me aan het denken. Wat als ik dit negeer, wat komt er tot me? Welke informatie, welke energie? Het voelt bijna respectloos het te negeren en te doen alsof ik blind ben, er wordt me duidelijk iets verteld.

Maar, als hij veilig is in zijn masker, ben ik het dan ook? Is het nu de bedoeling om de frequentie van lichtheid te gebruiken, te weten dat het sterker is?

Ik weet ook dat als je je moe en zwakker voelt, het lastiger is je energieveld te beschermen. Wilde ik dit echt mezelf aandoen?

“Why do you ignore it?”, vraag ik hem.

“Just because. I don’t want to feel it. What if you hold my hand and look up to the sky?”

En daar liepen we samen. We praten, we praten, ik vraag hem dat te doen zodat we de lichtheid kunnen activeren.

Ineens zijn we weer bij hetzelfde punt. Het overvalt me weer want we zijn druk in gesprek. Maar mijn lichaam stopt. Het wil niet verder. Weer is er die muur. Mijn voeten die niet meer bewegen.

De energie in Montserrat is helder en vrouwelijk, het vertelt me alles wat ik te weten mag komen en alles wat ik mag doorvertellen. De informatie komt. Mijn lichaam stopt.

Hij kijkt me aan, ziet dat ik twijfel of ik dit ga negeren. Ziet dat ik word overmand door angst.

“Look up to the sky, there’s light”, he said.

And so I did.

Je bleef me herinneren naar boven te kijken.

Je was mijn persoonlijke engel.

Pushing me into the light.

Het was leerzaam. Bijzonder. Ik ben er nog niet over uit wat welke actie van de twee – luisteren of negeren – ik het beste vind. Maar misschien is dat ook wel onderdeel van de bedoeling. Dat ik me mag herinneren dat er geen goed of fout is en we mogen spelen met situaties, wetende dat we op onze plek zijn, wat we ook oppikken en besluiten te erkennen of negeren als gevolg daarvan.

We kunnen ervoor kiezen ongemak te voelen, onze grenzen te verleggen, ons eerste gevoel te volgen of onszelf keer op keer te negeren.

Al wandelend naar beneden vraag je me of ik zin heb mee terug te rijden naar de stad en onderweg nog een andere plek te bezoeken. Ik voel dat het klaar is en dat ik deze – voor mij uiterst overweldigende trip naar Barcelona met mezelf wil afsluiten en bedank hem. Ik zie even je verdriet. Daar is je les weer. Je mag het weer alleen doen.

Thank you so much E. for sharing this experience and thank you Montserrat for telling me some of your secrets of the past.