Het leven willen controleren

Hoeveel handen hebben dit boek al aangeraakt? Hoeveel tranen zijn er per ongeluk op de bladzijden gevallen? De energie is zo voelbaar in dit kleine stukje materie: de relatie met onze geschiedenis, onze voorouders en haar ideeën, onze collectieve verschuiving.

Ik kan uren naar je kijken als je zit te lezen. Boek na boek vliegt door het huis.Je laatste verovering heb je gekregen op tweede kerstdag en vandaag uitgelezen.Het boek dat mijn oma las, mijn moeder las, dat ik las en nu jij: Kruimeltje (Abkoude, 1923).

De geur… bruine, dikke bladzijden. Mmmm. De inscriptie, gericht aan een kind genaamd Daan.
Terug in de tijd, naar een jongetje gelijk aan jouw leeftijd dat te vondeling werd gelegd en na een tijd bij een liefdeloos pleeggezin zijn ouders terug vond.

Hoeveel handen hebben dit boek al aangeraakt? Hoeveel tranen zijn er per ongeluk op de bladzijden gevallen?

En daar zit je dan, in het nu met een boek van honderd jaar oud, te lezen over een kind dat verhard en eigenwijs op straat opgroeit. De laatste maanden heb ik heel bewust doorvoeld; wat gebeurt er met mijn kinderen als mij iets overkomt? Ik kon de plek, de oplossing niet vinden. Het bracht me in een bepaalde krampachtigheid waarin ik vind dat ik moet en zal blijven staan. Waarin er niks mag gebeuren.

Met vallen en opstaan binnen dit proces groei ik en voel ik dat ik zelfs op dit diepste niveau, mijn kinderen, meer loslaat. Dat ik mag vertrouwen dat de mensen die mij op het moment van overlijden het beste kennen, een goede plek voor ze vinden. En zich daar liefdevol voor inzetten. Dat voelt heel goed en beter dan de last op papier en op voorhand op iemand zijn schouders te leggen, met het risico dat het in het moment verre van klopt of bij mij past.

Meer dan dit kan ik niet doen. Tenminste, niet anders dan ik al deed: ons lichaam is onze tempel en onze emotionele wereld en veerkracht onze vleugels. En nu: ik stap uit de verlamming. Al word ik gedwongen, gevangen genomen, wordt mijn lichaam me afgenomen, kom ik onder een bus: ieder kind is geboren om zijn eigen proces te doorgaan. Ik kan en hoef het leven, noch de dood te beïnvloeden. Alles komt en is zoals het is.

Zélfs als jullie op straat belanden en ik het vanuit aards perspectief nooit zou begrijpen.

Ja, helaas.
En gelukkig.
Er is zoveel dat we niet kunnen beïnvloeden.
Ik voel een groter plaatje.
Alles ís.
Er is een groter plaatje.

Dit ‘angstvallig willen vasthouden’ ervaar ik nu ook sterk bij mijn moeder. “Blijf! Ik moet je in mijn leven. Je bent belangrijk”. Mijn familie is schaars: en zij is mijn haast enige, dierbare verleden, de persoon die me heeft begeleid in dit leven. Die er altijd voor me is. De persoon waar ik durfde te schreeuwen, schelden, weglopen en terugkomen omdat zij veilig en liefdevol was.

Dit afgelopen jaar heeft me met vlagen ondergedompeld in enorme angst en vandaag kan ik ook zeggen: overgave. Op het allerdiepste niveau. Laag na laag afpellend. Oef, wat zwaar. Mijn ziel en zaligheid.
En ik was al zo ver met loslaten, kom al van zo ver. Een proces van jaren, en jaren, en jaren.
Ik. laat. los. Ook dit. Ik voel dat het veilig is.

Ik heb zoveel wonderen meegemaakt, ik heb zo diep het licht gevoeld. Ik geef me over aan het leven met het allerdiepste vertrouwen. En blijf precies dat doen wat ik voel en weet in het moment. Ik voel heel zuiver en word geleid.

Daarnaast wil ik investeren in een liefdevolle omgeving en me aan hen niet te hoeven verantwoorden: het is belangrijk. En het kan.Mensen die je werkelijk zien en (her)kennen en voor je door het vuur gaan. Eén blik is soms genoeg. Daar kun je thuis komen.

Dit doen en weten is iets anders dan niet mogen voelen.
Ik mag álles voelen.
Alle angst en alle krampachtigheid in het momenten terugzakken in overgave.
Schreeuwen van onmacht.
Als ouder, die de zorg volledig draagt en kan vrezen voor de toekomst van haar kinderen.
Als dochter, die zich soms verdwaald en bang voelt in een afgebroken familie.
Het is en-en.
Niet of.