Mijn kinderen zijn thuis op de wc geboren
En ik zou deze plek aan iedere zwangere vrouw aanraden om (wat langer) te bezoeken, wanneer de geboorte op gang is gekomen. Je weet maar nooit hoe je het zult vinden daar. Op de wc ervaarde ik zelf een wereld aan rust, concentratie en connectie met mezelf en mijn kindje. Hygiënischer dan dit wordt het niet. Daarnaast kunnen anderen simpelweg niet zomaar bij je in de buurt komen, in en uit lopen en aan je hoofd zeuren waardoor jij wordt afgeleid. Je kunt heel goed voelen en selecteren wie je bij je wilt hebben en jou extra bekrachtigt en wie niet. En word je toch lastiggevallen, dan kun je altijd nog de deur op slot draaien…
Doordat ik rust, concentratie en verbinding ervaarde kon ik gevoelens van angst en pijn moeiteloos laten varen en me in vertrouwen overgeven aan wat mijn lichaam intuïtief aanvoelde dat het moest doen, om mijn kind geboren te laten worden. Mijn lichaam is ervoor gemaakt, erop voorbereid. En dat was het enige dat ík moest doen: vertrouwen en overgeven aan het moment, zodat de geboorte prettig en vrijwel pijnvrij zou kunnen verlopen.
Dit vermindert de kans op complicaties namelijk vele malen. Je hoeft niet te puffen, niet te tellen, niet te persen en niets te controleren. Ook hoef je niks op scherm te zien en je hoeft zeker geen hormonen in te spuiten. Niets van dat alles, want ieder lijf heeft iets anders nodig en geen moment vraagt om hetzelfde. Wanneer jij je overgeeft en intuïtief afstemt doe je exact dat wat nodig is. Dan zal je het voelen wanneer er wél iets mis is en je om hulp moet vragen.
Een baarmoedermond werkt net als de spieren in je nek: het kan verkrampen en daardoor verkorten of ontspannen en open gaan voor je kindje. Negatieve emoties zoals angst en onrust en gedachten over hoeveel pijn je gaat ervaren en dat je dit niet (lang) aankan, leveren verkrampte spieren op. Dit is ook vaak wat er gebeurt als de verloskundige tussen de weeën door met haar vingers bij je naar binnen komt om te zien hoe ver je geopend bent: je baarmoeder zal tijdens dit onprettige, gênante moment automatisch meer verkrampen.
Toucheren levert jou vervolgens een demotiverende en beangstigende score op die niet veel zegt over hoelang je bevalling nog gaat duren, noch over hoeveel meer pijn het gaat doen.
De bevalling gaat niet per definitie meer pijn doen: jouw onrust, stress en angst gaan wel pijn opleveren. Hoe meer je nadenkt over wat er nog gaat komen, hoe langer je bezig bent en opziet tegen de rest van de bevalling; hoe groter de kans is dat je die angst zult gaan ervaren op een gegeven moment. Angst stimuleert de aanmaak van stresshormonen en die bezorgen je pijn. Ontspannen zijn en in verbinding staan met je lijf en je kindje stimuleert de aanmaak van serotonine en oxytocine, wat de pijn verzacht of volledig laat verdwijnen en gevoelens van geluk en liefde laat ontstaan.
Nee, bij mijn eerste zoon was het geen keuze om op de wc te bevallen. Dat gebeurde gewoon. Daarmee bedoel ik niet dat ik niet voelde dat er een kind ongemerkt naar beneden zakte en ineens in de wc viel, want ik zei niet dat een bevalling niet hard werken is. Ik bedoel dat je me met geen hijskraan weg had kunnen krijgen nadat ik op die plek zo sterk in trance en concentratie raakte dat alle pijn verdween. Ik zat in een overweldigende energie vol liefde. En toch raakte ik even in de stress bij de laatste minuten.
Want ik zat op een wc en je zou je kindje maar in de wc laten vallen.
Er was niemand die me van tevoren vertelde dat ik als barende vrouw prima in staat zou zijn om ´wonderen´ te verrichten. Dat je maar een paar minuten hoeft te gaan staan om naar beneden te kijken en je kindje aan te kunnen pakken en dat je altijd op tijd bent omdat je het precies aanvoelt, als je afgestemd bent. Daarmee zeg ik niet dat gaan staan en je kind aanpakken voor iedere vrouw als haalbaar of gewenst hoeft te voelen, maar wel dat je beeld van (het verloop van) een bevalling en jouw eigen kracht vaak niet klopt. En dat je zeker je verloskundige niet om toestemming hoeft te vragen om dit te doen, zoals ik wel deed, als jij voelt dat je dit wilt en kunt doen.
Het was fijn geweest als de verloskundigen me tijdens de zwangerschap hadden geïnformeerd over de werking van het vrouwenlichaam en je werkelijke taak tijdens de bevalling. Het was fijn geweest als ik kennis had gehad van de werking van hormonen en hoe je de juiste op natuurlijke wijze zelf kunt aanmaken. Ook was het fijn geweest als ik had geweten dat mijn baby in de buik iedere dag oefende om reflexen te integreren die hem onbewust zouden laten doen wat nodig is om geboren te worden. En wat je als vrouw met je houding kunt doen om je kindje meer ruimte te geven en dit proces te versoepelen.
Voorlichting ging namelijk over de opbouw van een bevalling (die nooit hetzelfde is), pijnbeleving (die altijd subjectief en beïnvloedbaar is) en pijnbestrijding en complicaties.
Bij mijn tweede zoon wist ik wel intuïtief dat dit weer de geboorteplek zou worden. Dat er verder niemand bij zou zijn behalve zijn vader en moeder, was wel nieuw voor me. Maar ook dat gaat overigens prima, want er is nu eenmaal niemand anders écht nodig behalve jij om je kindje op de wereld te zetten. En een telefoon voor het geval dat. Maar vooral: het vinden van en vertrouwen op je eigen kracht. Zoek mensen tijdens je zwangerschap die je eigen kracht aanwakkeren, jou uitgebreid voorlichten en volledig steunen in je wensen en deze bewaken; zoals een doula, bijvoorbeeld. Zij heeft mij, precies op tijd, mijn eigen kracht voor de bevalling laten ervaren.
